Geboorte

Met veel moeite sleepte ze zich naar de slaapplaats. Ze was net weggeweest, hoewel ze eigenlijk niet goed meer kon lopen. Vandaag ging het gebeuren. Iets waar ze zo lang op had gewacht, waar ze zo lang naar uit had gekeken, zag ze nu een beetje tegen op. Hoe moest ze in haar eentje misschien wel 5 pups grootbrengen? De vader was hem gesmeerd toen hij van de pups hoorde, de lafaard! Ze zou het haar pups nooit vertellen, zelfs niet als ze ernaar vroegen. Voor hen moest hun vader een held blijven. Ze ging liggen. De pijnen werden nu steeds heviger, het zal niet lang meer duren. Hoe zou ze de pups noemen? Ze dacht er een tijdje over na, maar kon geen namen bedenken die goed genoeg waren voor haar pups. Hoe zouden ze worden? Zouden ze haar aardig vinden? Zouden ze elkaar aardig vinden? Allemaal vragen waar ze pas over jaren achter zou komen. Nu eerst maar eens tellen hoeveel het er waren. Als ze nog kwamen. Misschien bleven ze ergens steken. Dan zou niet alleen zij, maar ook de pups sterven. Ze kon er niet over denken. Ze voelde kleine pootjes in haar buik trappelen. De welpen wouden eruit! Ze kwamen best snel, voor de tijd die ze erin hadden gezeten. Eerst kwam het kopje. Ze keek ernaar en bedacht dat ze dat het mooiste vond dat ze ooit had gezien. Het liefste, in ieder geval. Na het kopje kwam de rest van het lichaam, en daarna een tweede, en een derde. Precies op de manier die de eerste ook had gedaan. Ze moest nu toch echt namen gaan verzinnen, ze kon ze niet altijd pup 1, pup 2 en pup 3 blijven noemen. Ze was er blij mee dat het er maar 3 waren. Als het er meer waren geweest, had ze misschien een pup moeten weggeven, of zelfs doden. Een onmogelijke taak, maar gelukkig hoefde ze dat niet te doen. Ze dacht na over namen, en toen ze nog een keer naar de pups keek, wist ze het: het werden Mapleleaf, Mousehunter en Shade. Mapleleaf, Mousehunter en Shade. Ze vond het passende namen. Ondertussen begonnen de pups al te drinken. Goed zo, zei ze, daar worden jullie groot en sterk van.

Verveeld lag ze in haar moeders buik. Ze kon niet zien, en alles voelde hetzelfde aan. Op haar broer en zus na. Met hen moest zij de toch al krappe plek delen. Ze wilde een andere, grotere plek. Eentje voor haarzelf. Ze wilde weten hoe haar moeder eruit zag, hoe ze er zelf uit zag. Ze voelde een gat, ze probeerde er doorheen te komen. Niets kon erger zijn dan dit. Toen ze haar kop erdoorheen had, zag ze licht. Ze kon nog niks zien, maar donker en licht kon ze onderschijden. Dit was licht. Dan moet dit de wereld van mijn moeder zijn, dacht ze. Ze kon niks zien, maar wel voelen. Ze had honger en voelde met haar snuitje iets wat eetbaar leek. Ze kauwde erop, hoewel ze nog geen tanden had. Opeens stroomde er een kleine stroom lauw, lekker smakende vloeistof in haar mond. Dus ze moest zuigen! Ze deed dat en al snel stroomde er meer haar mond in. Haar broer en zus wouden er ook bij. Ze kropen naast, op, onder, voor en achter haar. Moest ze deze wereld ook nog delen. Konden ze er niet gewoon in blijven zitten? Zij bleef ook wriemelen. Ze had honger en wilde het beste plaatsje bemachtigen. Als ze uitgedronken was, zou ze het hun betaald zetten, als ze uitgeslapen was. Ze gaapte. Ze zocht een plekje voor haarzelf op en viel in slaap. Ze voelde dat haar broer en zus tegen haar aan kwamen liggen, maar ze sloeg er geen acht op. Het was wel warm en gezellig. Later zou ze wel plek hebben.

Ze lag in haar moeders buik samen met haar broer en zus. Het was krap, maar toen haar zus wegging, was het alweer een stuk ruimer. Maar waar was ze naartoe gegaan? Als het daar zoveel beter was dan hier, wou zij daar ook naartoe. Ze ging haar achterna. Zo snel als mogelijk was. Dat was niet heel snel, maar toen ze in het licht stond, wou ze door, naar de plaats die haar zusje zo mooi vond. Misschien was het wel dit licht, maar ze voelde dat haar zusje verder kroop, dus deed zij dat ook. Ze kwam bij iets, ze wist niet wat, maar ze begon eraan te zuigen. Hoe ze dat wist, wist ze ook niet. Wist haar zusje dat wel? Ze wist in ieder geval wat de beste plaats was. Ze duwde haar zusje weg, maar die duwde terug. Het leek wel alsof zij die plaats net zo graag wou als zij. Natuurlijk was dat niet zo, dus ze duwde weer. Na een tijdje had ze genoeg gedronken, en viel ze in slaap, naast haar zusje. Die had natuurlijk weer de beste plek, maar dat maakte haar nu even niet zo veel uit. Ze gaapte en viel in slaap.

Zijn zusjes waren al weg. Het was best leeg hier, zonder hen, maar dat voelde ook wel weer fijn. Hij wou hier wel blijven, maar was toch nieuwsgierig waas zijn zusjes heen waren gegaan. Waren ze naar de grote, onbekende wereld? Daar was hij een beetje bang voor. Hij had gehoord dat daar honger, kou en andere dieren waren. Hij vond het wel best zo, maar was toch nieuwsgierig. Voorzichtig en met veel moeite stak hij zijn kopje eruit. Dat was nieuw! Hij kon niet zo heel veel verschil ontdekken, maar hier was het licht! Hij voelde zijn zusjes niet meer, in deze grote, ongekende wereld en hij was bang. Er zal toch niets met hen gebeurd zijn? Hij besloot ze te beschermen en ging ze achterna. Al snel voelde hij ze weer. Ze deden iets wat hem heel knap leek, vechten en drinken tegelijk, maar al snel was hij net zo hard aan het meedoen. Al was hij nog niet zo sterk als de anderen. Hij kreeg altijd de plek die over was. Hij was moe, en ging slapen. Zijn zusjes tegen elkaar aan, maar dat durfde hij niet. Er moest toch iemand de wacht houden. Hij deed dat wel tegen zijn moeder aan. Zij voelde pas sterk aan! Op een dag wou hij net zo zijn als zij. Hij gaapte, en viel in slaap. Het viel hem op dat zijn moeder nog wat tegen hem zei, maar hij deed zijn best niet om dat te begrijpen.

Daar lagen haar pups. Haar pups. Ze lagen, nadat ze zich vol gedronken hadden, vredig te slapen tegen elkaar aan. Behalve de pup die zij Shade had genoemd. Die was nog een beetje verlegen en lag tegen haar aan. Zachtjes duwde ze hem met haar neus tegen de anderen en zei: Shade, Mapleleaf en Mousehunter, hier zou niemand aankomen. Deze pups zou ze verdedigen met haar leven. Dit kamp werd belangrijker voor haar dan het ooit geweest was. Hier waren haar pups. De enige plek waar ze veilig zouden zijn. Ze hoopte dat The Icehunters niet aan zouden vallen. Ze was verzwakt, en in haar eentje zou ze ze nooit aan kunnen.
Toen haar pups wakker werden, leidde ze ze naar het hol dat ze had gemaakt. Ze zouden de komende dagen blind zijn en vooral slapen.