Spelen

Hier was ze dan. Ze was weggelopen van haar territorium, van haar groep, om hier te zijn. Goed, dit had ze bij haar ook, maar daar was ze niet alleen. Ze rolde door de sneeuw zodat die hoog opspatte. Hier was ze echt aan toe geweest. Misschien zou ze zelfs een hol graven en een paar dagen blijven. Nee, dan zou iemand haar plek inpikken. Want hoe leuk dit ook was, thuis had ze een plaats, iets waar ze hoorde. Dat ging ze niet zomaar opgeven. Zometeen zou ze teruggaan en iedereen die zich op haar territorium had gewaagd wegjagen. Zometeen. Maar niet nu. Nu was ze bezig de eens zo gladde sneeuwvlakte compleet te verwoesten. De sneeuw die erop lag dan. De meeste dieren vonden sneeuw te koud om te leven. Zij vond dat niet. Ze had een dikke vacht, zelfs op haar pootkussentjes, en door haar camouflage zou niemand haar zien als ze zich verborg. Ze hoorde iemand aankomen. Hij maakte niet veel geluid, maar de knerpende sneeuw verried zijn positie. Doordat ze had zitten rollen, had ze hem niet aan horen komen. Dat was een onherstelbare fout. Doordat de sneeuw zo omgeploegd was, zou hij weten dat er iemand was. En wie zoekt, die vindt, wist ze uit ervaring. Ze had twee keuzes: zo hard mogelijk wegrennen, of blijven staan. Wegrennen vond ze laf. Zo was ze niet. Ze bleef staan en ging alvast in de gevechtshouding staan. Ze zou doorgaan tot het bittere einde. Pech voor haar. Of voor de vreemdeling.