1 | In The Jungle, The Mighty Jungle | Open |

Fireball liep door het oerwoud. Het was heel anders dan de bossen die ze gewend was. Veel dichter en zo hier. Er waren ook veel meer dieren. Vaak hoorde ze vogels of stapte ze op een of ander insect. Maar ze was wel op haar hoede. Voor hetzelfde geld zat er nu een luipaard achter haar. Die had je hier ook. Gelukkig kon je je goed verschuilen. Voorzichtig sloop ze verder. Ze voelde zich er niet thuis. Veel te onbekend en rumoerig. Ze betrapte zichzelf erop dat ze in gedachten verzonken was. Ze was wel een erg gemakkelijke prooi zo. Prooi, daar had ze nu genoeg van gegeten. Ze was naar de verre gebieden hierachter geweest om te eten, omdat er in haar eigen gebied weinig meer te vinden was. Nu kon ze met een goed gevulde maag haar welpen te eten geven. Die had ze toevertrouwd aan de rest van de roedel, maar ze was er toch niet zo gerust op. Haar roedel was niet zo groot, en het eerste en beste roofdier kon ze zomaar doden. Toen ze door de zoveelste laag struikgewas keek, schrok ze zich dood. Ze zag een leeuw. Een leeuw bij een meertje. Dat je die hier vond, zo dicht in het oerwoud. Ze wist niet of ze het nu over de leeuw of over het meertje had. Ze probeerde er met een grote boog omheen te lopen. Wie is daar? Plotseling bleef ze staan. Ze had gehoopt dat de leeuw haar niet opgemerkt had, maar die was nu vervlogen. Nu kon ze zich alleen nog maar van haar beste kant laten zien. Ik ben Fireball zei ze En jij?

Ik ben een reiziger van ver over De Bergen. Mijn naam is Leocath, zoon van de voormalige Leeuwenkoning Saraban II! Dat was ingewikkeld, hij zou wel belangrijk zijn. Een zoon van een Leeuwenkoning zou toch ook koning moeten worden? Of was het systeem daar anders? En als zijn vader koning van ver over de bergen was, wat deed hij dan hier? Ze zou wel gewoon Leocath onthouden. Maar mocht dat wel, bij een belangrijk persoon? Het duizelde haar aan alle kanten met vragen, die ze, door de vragen, niet durfde te stellen. Ze zag dat hij verdrietig keek. Misschien had dat ermee te maken. Waarschijnlijk zou ze er nooit achter komen, zouden ze gewoon doeg tegen elkaar zeggen en elkaar nooit meer zien. Ken jij die naam? Goh, moest ze die nou ook al kennen? Wat was het ook alweer? Saradinges II? Ze had al genoeg met de namen van dieren die ze ontmoet had te onthouden. Wie verwachtte nou dat ze een koning van ver over De Bergen zou kennen? Waar lag dat eigenlijk? De naam zei het al: Ver over De Bergen. Maar welke bergen? En hoe ver? Nee, dat zegt me niks, sorry. Ze hoopte dat ze de leeuw niet beledigd had, door de naam van zijn vader, de Leeuwenkoning niet te kennen. Maar het zei haar echt niks. Ze had nog niet eens van een Leeuwenkoning gehoord, of van ver over De Bergen. Hij keek een beetje wantrouwend naar haar. Dit ging niet goed aflopen. Voor haar dan. De leeuw was veel sterker, en kon haar met gemak aan stukken scheuren. Maar zij was sneller en wendbaarder in de bossen. Maar in deze bossen... Ze dacht aan haar pups, die nu vast en zeker hongerig om hun moeder lagen te roepen die misschien nooit meer terugkwam. Plotseling hoorde ze een suizend geluid. Ze keek op, en zag een luipaard, op het hoogtepunt van zijn sprong. Ze dacht er niet bij na, maar sprong ook op, en duwde het luipaard met haar klauwen achteruit. In de lucht leek het te werken, maar toen ze neerkwamen, duwde hij haar van zich af, en stond boven haar, met zijn tanden ontbloot.

Leocath sloeg het luipaard van haar af. Gelukkig maar, anders had ze het niet gered. Wat was jij van plan? Het was een vraag, waar hij waarschijnlijk zelf wel het antwoord op kon bedenken. Hij schakelde hem uit en riep: Fireball, maak je gereed, er komen er meer aan! Ook dat nog. Alsof het er nog niet genoeg waren geweest. Ze zuchtte. Ze voelde zich hier heel klein. Iedereen leek sterker te zijn. In het bos, daar was ze zelf de sterkste. Op de sterkste herten na, en misschien nog een paar wolven. Maar dat was het wel. Ze trapte weer een insect kapot. Die moest zich net zo gevoeld hebben: klein, niet in staat om iets te doen. De luipaarden kwamen op hen af gevlogen. Ze zou er het beste uithalen, meer kon ze niet doen. In plaats van op te springen, zoals ze de vorige keer deed, ging ze nu plat op haar buik liggen en sprong op het vallende luipaard. Hij had een flinke wond in zijn buik gekregen, maar ze moest zich al weer concentreren op de volgende. Hield dit dan nooit op?

Ze waren bezig in een gevecht, waar de meeste gewonden aan de kant van de luipaarden vielen, dankzij Leocath. Zij was nog hard bezig met haar derde, wat haar verbaasde. Ze had gedacht dat ze de eerste al niet aankon. Zijzelf was ook gewond geraakt, maar maar licht op haar staart. Plotseling hoorde ze roepen: Verdien je wel, dikke! Was dat waarom ze aanvielen? Wraak op Leocath? Tot nu toe was de reden voor haar onduidelijk geweest, maar hij was belangrijk, en van zijn vader weggelopen. Misschien had ze het nu gevonden. Ze hoorde gebrul en keek weer om. Leocath was gewond geraakt. In zijn nek. Als het zo met hem afliep, hoe ging het dan met haar? Ze had net een fatale beet in een nek gedaan, toen ze hoorde roepen: Fireball! Kijk uit, achter je! Ze keek om, maar het was al te laat. Een enorme leeuw zag ze op haar afgevlogen. Ze dook ineen, maar hij zat al boven op haar. Ze kon geen kant op. Met zijn klauw sloeg hij naar haar buik en ze sloot haar ogen.