dwaaltocht (open)

Mirror dwaalde door de streek. Ze kende het gebied niet, ze kende de dieren niet, ze kende de prooi niet. Maar het ergst van alles was dat ze niet wist waar water was. Ze had honger. Maar nog meer dorst. Ze keek rond. Op zoek naar een dier aan wie ze kon vragen waar water was. De meeste dieren waren prooi, die zouden gelijk vluchten als ze eraan kwam lopen. Ze was verstoten van haar geboortegrond. Daarom was ze hier. Ze was nog op zoek naar een plaats waar ze zich voorgoed kon vestigen, maar dan moest ze dit eerst wat beter leren kennen. Ze liep wat rond, in de hoop iemand tegen te komen. Toen dat niet gebeurde, ging ze liggen. Ze had honger, maar dat was niets te vergelijken met de dorst die ze had. Eerst water, dan de rest. Ze zou het bij een achtervolging haast al opgeven voor ze eraan begonnen was. Ze stond weer op en besloot de gok te wagen. Alle prooi zou vluchten, en er zouden misschien boze jagers op haar af komen omdat zij net hun prooi had verjaagd, maar toch riep ze: Hallo, is daar iemand? Weet iemand waar water is?

Majesteit lag onder zijn struik de slapen. Dat kon hij heel goed, slapen. Hij deed het ook graag. Het grootste deel van de tijd sliep hij. Maar terwijl hij aan het dommelen was hoorde hij iets. Het was een geluid dat hij nog niet eerder gehoord had. Hij deed 1 oog open, maar zag niets. Dat oog ging dus snel weer dicht. Laat mij maar weer lekker slapen.

Eerst reageerde er niemand. Eigenlijk had ze dat ook wel verwacht, maar toch was ze teleurgesteld. Ze was alleen, Voor het eerst van haar leven was ze echt alleen. Natuurlijk had ze wel geleerd hoe ze moest jagen en overleven maar ze miste haar familie en ze voelde zichzelf steeds zwakker worden door de dorst. Als ze nu niks vond zou ze een plek op moeten zoeken waar ze kon liggen wachten...
Met de moed der wanhoop probeerde ze het een laatste keer. "ik heb zo'n dorst. Kan iemand me vertellen waar ik water kan vinden?" Weer reageerde er niemand. Of toch? Nee, dat verbeelde ze zich maar.

Grrrr, word ik weer wakker. Volgens mij hoorde ik iemand om hulp schreeuwen. Normaal ben ik niet zo hulpvaardig ingesteld. Maar dit geluid was de stem van een meisje. En voor een aardige meisjesleeuw wil ik wel wakker worden. Dus ik strek me maar is uit, en slinger mijn koninklijke brul de wereld in. "Wie ben je, en waar zit je?"

Ze wachtte. Ze wist dat het geen zin had en toch deed ze het. Wat moest ze anders? Ze zocht een hoopje zacht gras uit en maakte het haar gemakkelijk. Zo gemakkelijk mogelijk dan. De dorst brandde in haar keel. Opeens hoorde ze een luide gaap en een brullende stem: Wie ben je, en waar zit je? Dat was een leeuw. Wat kon het anders zijn? Die luide, brullende stem was onmiskenbaar. Het gaf haar nieuwe hoop. Ik ben Mirror, en ik zit hier, tussen het gras. Ze hoopte dat de leeuw inderdaad van plan was haar naar water te wijzen en niet een verzwakte prooi uit te zoeken. Maar als ze toch dood ging, dan liever in de hoop hulp te hebben gehad.